… Kiedy niesforne jabłko utknęło w niewielkim wgłębieniu, w miękkiej murawie, dziewczynka schyliła się, by po nie sięgnąć i ponownie usłyszała wyraźne bzzz…bzzz…bzzz… Rozejrzała się uważnie dookoła, ale nikogo nie zobaczyła, choć dźwięk nasilił się.

- Coś takiego! – szepnęła zdumiona.

Postanowiła czym prędzej opowiedzieć o całym zajściu dziadkowi. Wysłuchał wnuczki z właściwą sobie cierpliwością, a potem oznajmił:

- Przypuszczam, że usłyszałaś pszczołę, Aniu.

- Pszczołę? – powtórzyła ze zdumieniem.

Do tej pory sądziła, że jedyną pszczołą jest Maja, no może jeszcze Gucio. Te zaś, które fruwały wokół kwitnących jabłoni uznawała za owady. Po prostu owady – stwierdzała w myślach, ilekroć je widziała. Nie przypuszczała, że w ogródku na Zielonym Wzgórzu zobaczy Maję, Gucia i całą ich wielką rodzinę, którą dziadek określił rojem.

- Po podwieczorku pokażę ci ule – obiecał. – Oczywiście, jeśli zechcesz – to powiedziawszy, zerknął badawczo na wnuczkę.

- Oczywiście, że chcę – zapewniła spiesznie.

Po dużej porcji malin z bitą śmietaną i nieco mniejszej dokładce, wyruszyli wąską, polną ścieżką, która wiodła prosto do gospodarza, pszczelarza posiadającego pasiekę. Bartnik Ignacy doglądał blisko pięćdziesięciu uli, rozstawionych w trzech miejscach dla zapewnienia różnorodności miodom. W każdym ulu żyła jedna królowa- matka otoczona rojem robotnic.

- To dzięki ich pracy powstaje miód – tłumaczył Ani podczas spaceru pomiędzy ulami.

Bławatkowa Dziewczynka od dawna śledziła losy pszczółki Mai i dlatego doskonale wiedziała, że pszczoły to pracusie, tak zresztą, jak i mrówki.

- Zapraszam was na degustację – dobroduszny i życzliwy Ignacy z całego serca pragnął ugościć swych sąsiadów.

Wkrótce zasiedli przy szerokim, drewnianym stole, który żona pszczelarza, jak tylko zobaczyła gości, nakryła płóciennym, jasnym obrusem. Ania z ciekawością rozejrzała się po przestronnej kuchni. Podwieszone, pod kuchennym okapem, rondle i chochla patrzącej nań dziewczynce przypominały bardziej instrumenty aniżeli naczynia kuchenne.

Niebawem przed każdym z biesiadników pojawił się talerzyk oraz cztery miseczki na miód.

- To przeze mnie wypieczony chleb – powiedziała z nieskrywaną dumą gospodyni, ustawiając na środku stołu pękaty koszyczek z pachnącym pieczywem o złocistej, chrupiącej skórce.

- Spróbuj – dziadziuś ułamał kawałek ze swojej pajdy i podał wnuczce. – Nigdy nie jadłaś takiego chlebusia – uśmiechnął się. ...